#15 Vluchtelingen

“Wat een belachelijk idee was dit ook,” sist Simon. Hij ligt met zijn rug naar haar toe, maar terwijl hij praat, draait hij zich een beetje om zodat ze hem kan verstaan. “Lekker zeg, dat wij gewoon in zo’n promopraatje van de toeristenbranche hier zijn getrapt en naar dit godvergeten oord zijn gekomen. Wat zijn wij dom zeg, Jezus!”
“Oh, het is allemaal weer mijn schuld zeker?” reageert Babette. Haar gezicht is nog nat van het gehuil, maar de boosheid wint het nu van het verdriet.
“Schuld? Wie heeft het over schuld, verdomme! Ik zeg gewoon dat wij oliedom zijn. Dat kan toch? Vind jij het slim van ons dat we hier nu zijn? Wie gaat er nou naar zo’n afgelegen plaatsje midden op de grens?”

#14 Uit

Het is echt hout, geen laminaat, dat is direct duidelijk als je het appartement aanschouwt. Dikke, gebutste planken liggen al sinds jaar en dag strak tegen elkaar aan geschoven. Het donkere hout contrasteert stijlvol met de witte muren. Aan een massieve tafel, van hetzelfde soort hout als de vloer maar lichter van kleur, zit een man achter een gestroomlijnde witte laptop. Hij is bezig in een programma om foto’s te bewerken. Naast de computer ligt een fotocamera, van het type spiegelreflex, en er ligt een kabel die de twee apparaten met elkaar verbindt. De man staart geconcentreerd naar het scherm. Af en toe beweegt hij de muis en klikt iets aan. Van buiten dringt het geluid van een langsrijdende tram de kamer binnen.

#13 De Python

Ik moet een jaar of zeven zijn geweest. We zaten met het gezin in de auto: pap, mam, broer, zusje en ik. Het zou een lange rit worden, met als eindbestemming een verassing. Op de achterbank was het één en al opwinding. Ergens halverwege raadde mijn broer het: “De Efteling! Het is de Efteling hè!? Toch!?” Hij had gelijk en de auto ontplofte. “Jééééééh, jéééh! Het is echt waar toch pap, mam!? Het is echt zo, toch?” Mijn geluk kende geen grenzen. Mijn broer had Kaatsheuvel op de borden zien staan en ver was het inmiddels niet meer.

#12 Hardlopen

Taai om op zondag zo vroeg op te staan. Ik geloof dat het half acht was toen het alarm afging. Mijn vriendin moest werken, vandaar. Ik zit op de bank de krant te lezen en af en toe een beetje op mijn telefoon te pielen. Normaal hou ik wel van vroeg opstaan, maar het kost me deze ochtend moeite uit mijn slaperige toestand te geraken. Het warme water in de verwarmingselementen drijft de frisheid geleidelijk het huis uit. Ondanks dat ik al heb ontbeten, besluit ik toch nog wat uit de keuken te pakken. Ik eet een paar beschuiten met pindakaas en daarna nog een Granny Smith appel. Heerlijk, die sappige lichtzure smaak.

#11 Den Haag & De Liefde

In elke taal heb jij een andere naam
La Haye, la Haya, the Hague, Den Haag
Paleis van vrede, zeezicht uit het raam
Jouw kroon van torens groeit gestaag


Bloeiende pleinen, waaiende lanen, zand
Rozen in het Westbroekpark, duinen
’s Avonds flaneren langs de waterkant
’s Winters vervuld het strand afstruinen


Gelukkig bestand tegen een flinke storm
Waait jouw zand ruig tegen mijn wang
In jouw armen kreeg mijn liefde nieuwe vorm
In jouw tuinen weerkeert het vogelgezang


En terwijl ik op het Voorhout stil blijf staan
Dienen beelden van een bruiloft zich aan


Lofdicht op Den Haag, geschreven voor cursus Creatief Schrijven n.a.v. Sonnet-opdracht

#10 Vlucht

“San, zullen we die Citroën dan maar kopen, of niet?”
Ze antwoordt niet. Sanne, mijn vriendin, zit diep weggedoken in een lijvig cardiologieboek. Belangrijk voor haar baan. Het is zondagavond. Einde van het weekend dus, dan houden we het altijd lekker rustig. We zitten samen op de bank. Zelf ben ik ook aan het lezen. In Life, de autobiografie van Keith Richards. Wat een leven heeft die gast gehad. Het boek kabbelt een beetje voort in de nuchtere stijl die zo typisch is voor de gitarist. Maar ja, als je zoveel hebt meegemaakt hoef je niet uit te sloven. Of de dingen heel verfijnd op te schrijven. Het verhaal is toch wel opwindend. Als begeleidende achtergrondmuziek heb ik ook maar de Rolling Stones opgezet. “Now, you can’t always get you want,” komt er uit de luidsprekers. Het lijkt of Sanne me niet eens heeft gehoord. Door verontwaardigd te blijven kijken, hoop ik haar aandacht te krijgen. Aangezien dat niet lukt, wil ik mijn vraag herhalen maar op het laatste moment bedenk ik me. Wat maakt mij die auto ook uit. Zij heeft ‘m nodig voor het werk, niet ik.

#9 Verwachtingen

Sinds twee weken, nog niet eens, ben ik teruggekeerd van een reis van bijna vier maanden. Even weg van werk, weg van alles, samen met mijn verloofde. En nu weer terug. Sommige mensen vragen me: "Moet je weer wennen?" Of: "Wel weer anders zeker?" En inderdaad ik moet weer wennen. En ja, het is anders. Het tempo ligt hier veel hoger. Mensen hebben ook een stuk meer stress dan de mensen die wij tijdens onze reis om ons heen hadden. Dat zie je vooral in het verkeer. De verbeten gezichten. Maar het vervelendste vind ik de verwachtingen.