Mensen die mij kennen, weten dat ik een groot liefhebber ben van recensies. Heerlijk dat simplistische oordelen in sterren. Ik ben een twijfelaar, maar met sterren geven heb ik dat niet. Blijkbaar is veel in het leven te vatten in één tot vijf sterren. Neem voetballers. Van Persie nog net vier, Messi duidelijk vijf. Dat werk.
Recentelijk nog twee vijf sterren uitingen mogen aanschouwen. In nog geen achttien uur tijd! Gisteravond in de Heineken Music Hall het concert van de Gorillaz. Fantastisch hoe Damon Albarn en zijn vrienden (waaronder Neneh Cherry, die over was gekomen voor tweeënhalve uithaal in een van de nummers) op een maandagavond na een drukke werkdag, een zo ontspannend en enthousiasmerend effect teweeg brachten. De op maat gemaakte filmpjes op een bioscoopscherm achter het podium alleen al waren de moeite van het komen waard. Tel daar geweldige uitvoeringen van een hele reeks gave nummers bij op - live vaak beter dan op CD, zeker wat betreft de nummers afkomstig van het album Plastic Beach – en je hebt zomaar vijf sterren te pakken.
Met de lekkere tunes nog in mijn hoofd versliep ik me vanochtend. Ik had ook maar een uur of vijf om te slapen, want om half zeven zou de taxi klaarstaan om me naar Schiphol te brengen. Ik pakte echter een half uurtje extra slaap, want 25 minuten nadat mijn alarm was afgegaan schrok ik wakker. De taxichauffeur had al een tijdje op de deur staan bonzen - hij was vroeg omdat het de laatste rit van zijn nachtdienst was - en was bijna weer weggereden. Rond kwart voor zeven vertrokken we alsnog gezamenlijk. Inmiddels ben ik per vliegtuig op weg naar Sint Maarten, met als eindbestemming Saba. Heb net op mijn schermpje de Grunberg verfilming Tirza gekeken. En, tegen mijn verwachting in: vijf sterren!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten