Ik moet een jaar of zeven zijn geweest. We zaten met het gezin in de auto: pap, mam, broer, zusje en ik. Het zou een lange rit worden, met als eindbestemming een verassing. Op de achterbank was het één en al opwinding. Ergens halverwege raadde mijn broer het: “De Efteling! Het is de Efteling hè!? Toch!?” Hij had gelijk en de auto ontplofte. “Jééééééh, jéééh! Het is echt waar toch pap, mam!? Het is echt zo, toch?” Mijn geluk kende geen grenzen. Mijn broer had Kaatsheuvel op de borden zien staan en ver was het inmiddels niet meer.
Niet lang na binnenkomst in het park kwamen we bij de Python aan, de befaamde achtbaan met onder andere een looping erin. Dit was het, hier ging het om in het leven. We liepen richting de spectaculaire stellage van dikke, ronde buizen van wit staal. Een lange rij mensen stond al te wachten. We liepen op de rij af. Och, wat had ik hier zin in! Alvorens we in de rij gingen staan, werd er overlegd. Mijn zusje was nog te jong, dus zij mocht er niet in. En er bleek een meetlat te staan. Daar stond de minimale lengte op aangegeven die nodig was om veilig de Python in te kunnen. Als een weerloos slachtoffer liet ik me naar het meetinstrument voeren. Ik was een centimeter of drie te klein.
Ik voelde hoe mijn moeder mij mee trok, weg van de Python. Slechts langzaam drong het tot me door dat ik die dag niet voor het eerst in mijn leven over de kop zou gaan. De bittere smaak van teleurstelling verspreidde zich indringend over mijn smaakpapillen. Tranen prikten achter mijn ogen. “Twee centimeter maakt echt niks uit hoor!” gilde ik, gevolgd door een smeekbede: “Aààh, kan ik er niet toch nog in, mag ik niet naar Bert en pappa?” Maar terwijl ik hangend aan mijn moeders knijpende hand achterom bleef kijken, waren Bert en pappa al niet meer te onderscheiden in de rij van popelende mensen.
Geschreven n.a.v. cursus Creatief Schrijven
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten