#14 Uit

Het is echt hout, geen laminaat, dat is direct duidelijk als je het appartement aanschouwt. Dikke, gebutste planken liggen al sinds jaar en dag strak tegen elkaar aan geschoven. Het donkere hout contrasteert stijlvol met de witte muren. Aan een massieve tafel, van hetzelfde soort hout als de vloer maar lichter van kleur, zit een man achter een gestroomlijnde witte laptop. Hij is bezig in een programma om foto’s te bewerken. Naast de computer ligt een fotocamera, van het type spiegelreflex, en er ligt een kabel die de twee apparaten met elkaar verbindt. De man staart geconcentreerd naar het scherm. Af en toe beweegt hij de muis en klikt iets aan. Van buiten dringt het geluid van een langsrijdende tram de kamer binnen.

Het wit van de muren wordt af en toe onderbroken: door de antieke eikenhouten kast waaraan een stuk of drie kleerhangers met zomerse jurkjes hangen of door ingelijste foto’s met grootstedelijke straatgezichten erop. De foto’s zijn genomen in steden als New York en Berlijn. De mensen en auto’s bewegen zich haastig voort terwijl de hoge gebouwen op hun plaats blijven. Op een tweetal andere plekken aan de muur hangen kleurrijke kunstwerken, terwijl het hoge, eveneens witte, plafond wordt gesierd door gipsen lijsten. Midden tussen de lijsten bevindt zich een bescheiden ornament waaruit via een kaarsrechte ijzerdraad een moderne bolle lamp tevoorschijn komt.

Een paar verdiepingen lager klinkt het gerinkel van sleutels en vervolgens het dichtslaan van een deur. Voetstappen van hakschoenen naderen. De man blijft gefocust bezig, nog steeds af toe de muis beroerend, en lijkt niks te horen. Dan klinkt het gerinkel van dichtbij en gaat de binnendeur van het appartement open. Een jonge vrouw met blonde krulletjes en een grote zonnebril als een losse diadeem over haar hoofd geschoven stapt de ruimte binnen. Nu kijkt de man wel op. Terwijl hij zijn gezicht naar haar toe draait, pikt hij een indringend vleugje van haar parfum op.

Hij vraagt zich af waarom ze haar zachte lippen niet op die van hem drukt. In haar gezicht denkt hij iets van een verklaring te zien. Ze heeft gehuild, er is iets aan de hand. Langzaam begint ze te spreken. “Het is over,” zegt ze. Dan is het even stil. In de verte is het getjilp van mussen hoorbaar. “Waarom?” vraagt hij dan. Ze staat nog steeds vlakbij de deuropening en kijkt bezorgd. “Ik heb zoveel nieuwe inzichten opgedaan op reis, zoveel nagedacht.. Het gaat ‘m gewoon niet meer worden tussen ons.”

De man staat op van zijn stoel en loopt naar de opengeslagen deuren achterin de woning. Eenmaal op het smalle balkon pakt hij de reling vast en kijkt naar beneden. Een benedenbuurman is bezig de barbecue aan te maken. Een kolkende woede maakt zich meester van zijn slapen. Hij sluit zijn ogen.

Geschreven n.a.v. cursus Creatief Schrijven